افسوس میخورم که مردم ایران مرده پرستند و هنوز قدر این جمعیت را نشناخته اند، البته بعد از محو ما خواهند فهمید، که بوده ایم و چه می خواسته ایم. اکنون منتظرند روزگاری را ببینند که از جمعیت ما اثری در میان نباشد اما وقتی از افکار و انتظاراتشان نتایج تلخ مشاهده کردند آن وقت است که ندامت حاصل خواهند نمود و قدر و منزلت ما را خواهند یافت.

بخشی از آخرین نامه میرزا کوچک خان جنگلی پیش از شهادت به یکی از دوستانش
چاپ دوم کتاب ((سردار شهید جنگل در گذر ایّام)) اثر میثم عبداللهی - صفحه 96